ذخایر زیرزمینی یا گنجینه های معدنی این دو ایالت شامل سنگ آهن، سنگ آهک، دولومیت و بوکیست به ارزش تریلیون ها دلار است. زغالسنگ آن نیروگاه ها را تغذیه می کند که شهرهای دوردست را روشن نگهدارد. با فولاد ساختمان های مدرن ، دانشگاه ها، مجتمع های فنی نورانی، وسایط نقلیه و پروژه های مهندسی احداث می شود که بخش لاینفک چشم انداز برنامه های مودی محسوب می شود.

این دو استان دارای بدترین تاریخچه آشفتگی های سیاسی و بدترین میزان فقر در هند هستند. در سال 2010 یک تجزیه و تحلیل چند بعدی از فقر با حمایت برنامه توسعه سازمان ملل در هشت استان هند از جمله چاتیزگاز و جهارخند انجام شده نشان می دهد که تعداد فقرای این کشور بیش از کل فقرای 26 کشور افریقایی که فقیرترین کشورهای این قاره هستند، می باشد.

ثروت معدن به جای کاهش عدم تعادل بین غنی و فقیر و این فاصله طبقاتی و یا حل مشکلاتی مانند آشفتگی های سیاسی و آلودگی آب و هوا و زندگی روزانه ساکنان آن را که از کشاورزی روی زمین ارتزاق می کنند وخیم تر کرده است. دره کارانیورا در شمال جهارخند این شرایط را این گونه به تصویر می کشد: زمانی این دره از جنبه محل زیست پلنگ و مسیر عبور فیل های مهاجر بسیار مشهور بود اما امروزه به معادن روباز زغالسنگ تبدیل شده است که حجم عظیمی از ذخایر زغالسنگ در آن مدفون شده است. در ابتدا در دهه 1800 در نقشه های زمین شناسی از آن به عنوان میدان های زغالی نام برده می شود که توسط شرکت زغالسنگ مرکزی (CCL) که یک شرکت دولتی وابسته به شرکت زغال سنگ هند ( CIL) محسوب می شود، در اواسط دهه 1980 خریداری شده است.
در طول دهه ها شرکت CCL زمین های روستاییان را با ایجاد شغل، پرداخت پول و یا تامین مسکن جدید پرداخت کرد و یا زمینه مهاجرت آنان را فراهم کرد.

بسیاری از آنان با دریافت غرامت سرزمین خود را ترک کرده اند. اما کشاورزان ساکن در این منطقه که از نظر روحی و جسمی و امرار معاش به طور اجتناب ناپذیری به این خاک وابسته بودند، پول برایشان چندان جذابیتی نداشته و آنجا را رها نکردند. شرایط زندگی و مسکن آنان فقیرانه بوده و دیوارهای کلبه های آنان از انفجارات معدنی ترک خورده و گرد و غبار و بوی دود فضای منطقه را پر کرده بود.
این بومیان از مدتها پیش در این منطقه زندگی می کنند و علاقه ای به جدا شدن و ترک منطقه را ندارند.
75 درصد اهالی روستاهای واقع در مناطق معدنی مخالف این هستند که زمین هایشان را در اختیار CCL قرار دهند. آنان هیچ گونه پولی را به عنوان خسارت و کار به ازای هر دو هکتار زمین نمی پذیرند.
در سایر مناطق معدنی هم افراد یا روستاییان با نظرات مخالفی زندگی می کنند که به هیچ وجه حاضر به از دست دادن زمین هایشان نبوده و در برابر فشار شرکت های معدنی مقاومت نشان داده و برخی نیز به عنوان زمنین CCL قرارداد امضا کرده و دیگران را ترغیب به فروش زمین هایشان می کنند. مخالفان دولت (مائوئیستها) به آسانی از این شرایط بهره برداری کرده و جنگ را بین گروه ها و قبایل دامن می زنند و بر روی دیوارهای ترک خورده شعارهای تحریک آمیز می نویسند: مگر از روی نعش ما بگذرید تا زمین های ما را بگیرید. برخی با وحشت از این روابط زهرآگین فرار را بر قرار ترجیح می دهند. برخی هم نظرات خود را تغییر داده و تسلیم شده اند.

هر چند درگیری ها ادامه دارد اما مائوئیست ها هم در استخراج معادن بی کفایت نبوده و عنادی هم با آن ندارند. معدنکاری و استخراج معدن ، قبایل بومی هند را به جان هم انداخته است که در حقیقت به ضرر روستاییان فقیر است و آنان متوجه شده اند که زمین های آنان دارای منابع بسیار بالایی است اما در مجموع چیزی از آن عایدشان نمی شود. مائوئیست ها سوال می کنند از اینکه منابع طبیعی زمین های بومیان را می برید چه چیزی به آنان می دهید؟درآمد برای این گروه چپ حیاتی است آنان مانند دیگر شورشیان ، منابع مالی خود را از طریق مالیات بر استخراج معادن ، رشوه و باجگیری و دستیابی به مواد منفجره صنعتی و روش هایی مانند مالیات از تولید سیگار و برنج تامین می کنند و اگر مالکان معدن رشوه یا باج ندهند مورد حمله قرار می گیرند.
در بخش اعظم هند امروزه مائوئیسم یک ایدئولوژی نیست بلکه فرقه ای است که از طریق باجگیری امرار معاش می کنند. مسئولان دولتی هند نگران همزیستی و همکاری بین مائوئیست ها و معدنکاران هستند. می گویند هر کجا که معدنی فعالیت دارد مائوئیست ها در آنجا حضور دارند چون درآمد بیشتری در آنجا وجود دارد و اخاذی می کنند.
حتی موفق ترین صنایع هند در مکان هایی فعالیت می کنند که مائوئیست ها در آنجا حضور دارند و رشوه می گیرند.
مائوئیست ها چندین وظیفه در صنایع هند را به عهده دارند از جمله نظارت و سرپرستی بر آن مانند یک واحد کک سازی در استان جهارخند. این کارخانه بدون مجوز ساخته شده و نیز غیرقانونی زغالسنگ آن توسط روستاییان استخراج می شود. این کارخانه را مائوئیست ها اداره می کنند. یکی از رفقا می گفت ماهانه حدود 2000 دلار به پلیس می دهیم که مانع فعالیت این کارخانه نشوند. او اضافه می کند که فساد زیادی در دستگاه دولتی وجود دارد و ما با پرداخت زیرمیزی از آنان مجوز حمل و نقل کک را می گیریم. اما مائوئیست ها هم روزانه هزاران دلار از تولید یا بهره برداری مالیات می گیرند. رفیق می گوید م دشمن فعالیت های معدنی نیستیم.
در حال حاضر واحد کک سازی و معادن غیرقانونی زغالسنگ در محدوده های مائوئیست ها فعالیت می کنند.
شرکت های معدنی بزرگ هم برای حفاظت میلیون ها دلار رشوه برای حمایت از آنان به مائوئیست ها می دهند. جنگل برای مائوئیست ها پناهگاه است و مواد اولیه معدنی هم منابع درآمدی آنان محسوب می شود.
بحث مالکیت زمین هم همواره در هند محلی برای اختلافات و مشکلات اجرای طرح های صنعتی و معدنی بوده است.
با توجه به اینکه 90 درصد زغالسنگ هند ، بیش از 90 درصد ذخایر معدنی و مهمترین نیروگاه های آبی در مناطقی قرار دارند که مائوئیستها در آنجا زندگی می کنند و در نتیجه خرید یا تصاحب زمین برای احداث کارخانه ها به کار سختی تبدیل شده است و این مسئله حتی در دولت جدید مودی نیز همچنان تا مدت زمان نامشخصی محل منازعه و اختلاف بین صاحبان صنایع و ساکنان مناطق خواهد بود.
بومیان مناطق مختلف در هند در فقر غذایی زندگی می کنند و اکثرا با بیماری مواجه بوده و میانگین طول عمر آنان پایین است. 75 درصد آنان زیر خط فقر زندگی می کنند و سطح بیسوادی در میان آنان بالاست. همه ساله در فصل باران هزاران نفر از بیماری های گوارشی یا مالاریا از بین می روند. میزان بیماری فلج اطفال و نابینایی بالاست و اگر مزیت های بالقوه توسعه و توزیع منصفانه ثروت معدنی صورت پذیرد و این نوع مدیریت فاجعه آمیز برطرف گردد بهبود مطلوبی در سطح زندگی آنان حاصل خواهد شد.
بومیان هند زندگی بدوی دارند یعنی بی سواد، بدون برق، بدون تسهیلات حمل و نقل زندگی می کنند. در این قبایل بسیاری از اطفال و مادران در زمان زایمان از بین می روند. گروه های مائوئیستی فرصت بهتری را برای آنان ایجاد نمی کنند. به جز ارائه تعاریف مبهم از حمایت و تعلیم یک ایدئولوژی منسوخ شده در سایر نقاط جهان تحت عنوان مائوئیسم یا کمونیسم.