۱۴۰۴/۰۷/۲۰
۰۷:۳۸
این مقاله عوامل تأثیرگذار بر ناکامی صنعت ایران در همگامی با توسعه پایدار را بررسی می‌کند. با استفاده از مفهوم "دیابت ساختاری"، چالش‌هایی چون نبود سیستم‌های مدیریت مدرن، فشارهای سیاسی و محلی، و استفاده ناکافی از داده‌های تحلیلی تحلیل شده‌اند. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که تنها ۲۵٪ از شرکت‌های ایرانی در مسیر توسعه پایدار گام مؤثر برداشته‌اند و هیچ‌یک نتایج قابل‌توجهی در زمینه حفاظت از محیط‌زیست و مسئولیت اجتماعی کسب نکرده‌اند. تحلیل داده‌ها بیانگر آن است که شرکت‌ها با مشکلاتی در زمینه همکاری تیمی، انضباط مالی و تکامل ساختاری مواجه‌اند. این مقاله راهکارهایی نظیر تقویت فرآیندهای داده‌محور، کاهش دخالت‌های سیاسی و بازنگری در ساختارهای سنتی را برای دستیابی به توسعه پایدار ارائه می‌دهد.
