روزهای تاریک صنعت زغالسنگ چین

به گزارش سایت چایناماینینگ، یک کارگر چینی می گوید: تصمیم دارد به دنبال کار دیگری برود چون حقوق به نصف کاهش پیدا کرده است. او ادامه می دهد: قبلا بیش از 5000 یوان در ماه حقوق می گرفتم به علاوه در پایان هر سال بر اساس کارکرد انجام شده پاداش هم می گرفتم؛ اما در حال حاضر دریافتی حقوق من به 2000 یوان رسیده که اداره معاش خانواده ا این مبلغ بسیار سخت است و وقت آن رسیده که شغلم را عوض کنم .
این کارگر اضافه می کند: از حقوق و دستمزد معدنچیان قدیمی به همین میزان کاسته نشده چون نمی توان به راحتی کارگر ماهر و با تجربه پیدا کرد. به هر صورت از تعداد حفاری معادن به دلیل توقف تولید کاسته شده چون تقاضا ضعیف و قیمت های زغالسنگ همچنان رو به کاهش گذاشته است.
در منطقه زغال خیز yuanshi بیش از هزار شرکت معدنی فعال بودند که در حال حاضر به کمتر از 80 شرکت تنزل پیدا کرده است.
بسیاری از شرکت ها ورشکست شدند و بنگاه های باقیمانده سودآور نبوده یا با نقطه سربه سر فعالیت می کنند. استان هبی بالغ بر یک چهارم تولید فولاد چین را به خود اختصاص داده و زغال کک شو نیز یکی از تولیدات عمده این استان محسوب می شود. قیمت هر تن زغال کک شو از 1100 یوآن در سال 2013 به 300 یوآن در هر تن در حال حاضر کاهش یافته است.
به جز چند شرکت تولیدکننده بزرگ زغالسنگ مانند گروه شن هووا و سازمان گروه ملی زغالسنگ چین، دیگر شرکت های زغالسنگ زیان ده هستند. یکی از دلایل اصلی افول در این صنعت عرضه مازاد است.
طبق گزارش انجمن ملی زغالسنگ چین ، میزان تولید زغالسنگ این کشور در سه ماه نخست امسال 850 میلیون تن بود که 3.5 درصد کاهش را نسبت به مدت مشابه سال قبل نشان می دهد. فروش زغالسنگ در داخل چین هم با 4.7 درصد کاهش به 800 میلیون تن رسیده است. میزان موجودی زغالسنگ در انبارهای کشور طی 39 ماه متوالی گذشته در حد 300 میلیون تن باقی مانده که نشان دهنده تقاضای ضعیف صنایع پایین دستی مانند نیروگاه ها و شرکت های فولادسازی است.
تحلیلگران چینی می گویند: امیدی نیست که در آینده نزدیک بهبودی در این صنعت بوجود آید و پیش بینی می شود که عرضه مازاد حداقل تا پایان سال جاری تداوم داشته باشد.
ظرفیت تولید زغالسنگ چین در حال حاضر حدود 4 میلیارد تن است اما 1.1 میلیارد تن ظرفیت جدید نیز در دست احداث است. علاوه بر این 300 میلیون تن سالانه زغالسنگ وارداتی نیز به آن اضافه می شود که ظرفیت مازاد آن را به 1.5 میلیارد تن می رساند. چین می تواند در صورت لزوم کل تقاضای جهانی زغالسنگ را تامین کند.
گروه شن هووا که بزرگترین تولیدکننده زغالسنگ در چین است ماه گذشته اعلام کرد که امسال حداقل 10 درصد نسبت به سال گذشته از میزان تولیدش که حدود 50 میلیون تن است، خواهد کاست. علاوه بر این از دیگر اقدامات برای کارآمدی بیشتر یا کاهش هزینه ها کاهش حقوق و دستمزد است که امسال 10 درصد از آن کاسته می شود که آن را بهترین گزینه برای تضمین درآمد شرکت های معدنی ارزیابی می کنند.
گفته می شود یکی از شرکت های معدنی در منطقه خودمختار
Ningxia Hui در حال حاضر از حقوق و دستمزد مدیران 40 درصد و بقیه کارکنان 30 درصد کاهش داده است. شرکت های زغالسنگ تصمیم گرفته اند که زمینه های کاری خود را تغییر داده و به سمت انرژی های جدید، فناوری اینترنت و حتی گردشگری بروند چون تقاضا و قیمت های زغالسنگ پایین باقی مانده است.
طبق گزارش دفتر آمار استان شانگزی در ماه گذشته حدود 215 شرکت معدنی در مجموع 32 میلیارد یوان درآمد حاصله از تولید زغالسنگ خود را به سمت بخش جهانگردی تا پایان سال 2014 سرمایه گذاری کرده اند که شامل ساخت و توسعه امکانات تفریحی ، ساخت هتل های مجلل و دهکده های تفریحی بوده است. بسیاری از تجار که برای چندین دهه در صنعت زغالسنگ سرمایه گذاری و فعالیت می کردند، تصمیم گرفته اند که به سمت سایر بخش ها بروند چون آینده صنعت زغالسنگ نامشخص است. دولت اقدام به اتخاذ یک سری سیاست ها مانند کاهش مالیات و محدودیت های وارداتی و کنترل تولید کرده که تاثیرات آن محدود بوده است.
سوال این است که آیا اگر ظرفیت کاهش بیشتری پیدا کند شرایط در آینده بهتر خواهد شد یا خیر؟. برای بسیاری از شرکت های بحران زده پاسخ منفی است و امیدی برای بهبود نیست.
یک تحلیلگر صنعت می گوید: اتفاقی که در سال های اخیر افتاده این است که صنعت زغالسنگ میلیاردرهای زیادی را خلق کرده است اما از طرف دیگر میلیون ها کارگر را هم مجبور کرده است که یا با مزد کمتری کار کنند و یا بدنبال شغل دیگری باشند. بسیاری از شرکت های زغالسنگ به دلیل افت قیمت ها و تقاضای ضعیف قادر به بازپرداخت وام های خود نیستند و در نتیجه ورشکست شده اند. بعضی از صاحبان شرکت های زغالسنگ به دلیل برداخت نکردن وام فراری شده اند یا شماره تلفن خود را تغییر داده اند تا پیدا نشوند.
بعضی از شرکت های معدنی هر تن زغالسنگ خود را بالاجبار 32.24 دلار می فروشند که رقم یا هزینه های تولید آنان را پوشش نمی دهد. دوران بسیار بدی صنعت زغالسنگ چین ایجاد شده است و امیدی نمی رود که دولت هم این بازار را نجات دهد. فقط شرکت های بزرگ دولتی مانند گروه شن هووا امکان بقا در این بازار را دارند چون دولت درنظر دارد سیاست هایی را برای کمک به شرکت های بزرگ اجرا کند.
شرکت های زغالسنگ خصوصی و کوچک یا باید به دنبال بودجه جدید باشند و یا این صنعت را رها کنند که آسان ترین راه نجات، کنار گذاشتن آن است. در دسامبر سال 2011 کمیسیون ملی ملی توسعه و اصلاحات سقف قیمت نقد پایه زغالسنگ را 800 یوان در هر تن تعیین کرد تا به نیروگاه های برق که با قیمت های بالای زغالسنگ مواجه بودند کمک کند که متضرر نشوند اما درست سه سال بعد شرایط به گونه ای شد که تولیدکنندگان زغال سنگ حاضر شده اند محصول خود را به صورت اعتباری به نیروگاه ها بفروشند. اقتصاد چین رو به کندی است که ساختار صنعت زغالسنگ را تغییر داده است. باید این شرایط یا پذیرفت یا فنا شد.